A nie mówiłam /pisałam?

Jestem jutro, znaczy dzisiaj. A dziś będzie o wczoraj, a raczej jeszcze wcześniej.

W poprzednim poście pisałam o kartce wspólnego autorstwa dla Grażynki.

No bo tak się zadziało tego lata, że moja chałupa na skraju lasu

w wakacyjny dom się zmieniła, a to za sprawą Kejti i Marzenki z rodzinami oraz Grażynki, która nas odwiedziła w ramach dwudniowej reaktywacji

ze skutkiem pozytywnym i niemalże natychmiastowym.

Do dziś zadaję sobie pytanie jak nam się tu udało nie zwariować, nie zadeptać i nie zanudzić dzieci na amen... wciąż mam wrażenie, że jest tu za ciasno dla trzech osób, a już dla dziewięciu to zupełnie niemożliwe. A jednak... i zdaje się, że było nawet dość komfortowo. Pokój dzienno-nocny salonem docelowo zwany zamienił się w bawialnię z wszelkiej maści akcesoriami do zabaw dla dzieci i dorosłych. Tak, tak... i mnie się udzieliło skakanie z X-boxem, układanie klocków i zgadywanie "who is it?".

Kuchnia jest jednak za mała, bowiem usadzenie wszystkich przy stole do jednego posiłku było niewykonalne. Daliśmy radę... na znane wszystkim raty.

Największą furorę zrobiła trampolina w ogrodzie (tfu, w ogródku),

która całym swym jestestwem zakrywała trawnik.

Bogu dziękować za dobrą kobietę, która nam ją podarowała, amen.

I w czasie tego dwutygodniowego wakacjowania dobrze nam się działo. Mówię tu o sferze artystycznej, duchowej i cielesnej też.

Dla ducha była na ten przykład muzyka tzn. przegląd naszych ulubionych utworów 

i boski Alvaro Soler w tle. Dla ciała np. lody z opolskich kafejek,  eko home made przysmaki dzieła Kejti i Marzenki, pierogi ruskie i z jagodami zbieranymi przez dzieci 

oraz leniwe kopytka na kilka par rąk i znikające placki serkowe.

Skromna, ale zawsze jednak, sfera artystyczna rozgościła się w hogisowej pracowni, 

wysprzątanej wręcz perfekcyjnie przez Kejti

(bo ja już nie mam cierpliwości do siebie samej w kwestii błysku w miejscu pracy).
Pomiędzy zaś znalazłyśmy czas na błogie lenistwo na hogisowej werandzie.

 

O!... i to jest dokładnie to miejsce, do którego zmierzałam w tym poście

czyli efekty pracy artystycznej.

Padło pytanie, "co robimy?"... COŚ... dla Grażyny na urodziny.

Odpowiedź przyszła zaskakująco szybko.
BLEJTRAM z wiankiem, inspirowany pracą Cynki, którą podziwiam za Jej postarzania.

No to Marzena wyszkolona na warsztatach w długą, a my to co ? My nic?
Oczywiście, że nie, bo przecież uwielbiamy tworzyć razem.

A skoro było na czym pracować, to i nie jeden,  trzy blejtramy powstały.

[ Hogisowo powinno nazywać się przydasiowo, bowiem skarbów moc skrywa.

Zresztą o wielu nawet nie wiedziałam ;) A jak doliczyć jeszcze przydaśki

przywleczone z Lublina i Poznania, to już można małą hurtownię otwierać. ]

Każda sobie paćkała, każda sobie kleiła i tym sposobem tryptyk nam wyszedł.

I przy okazji owej robótki dotarło do mnie, że nie mam kolejnej cierpliwości -

tej do mgiełek, które się bezczelnie zapychają. 3/4  posiadanych powinnam

kopnąć w zadek w kierunku śmietnika (gdyby tylko zadek posiadały). Wrrr...

 

Czas szybko płynął, a zbliżał się termin wyzwania forumowego

z decoupage, rombami i 3D w jednym.

Zdwojona siła wyższa nakazała mi zabranie się wreszcie za robotę.

Tym sposobem, pod presją czasu i siedzących obok, zrobiłam tabliczkę.

Wylakierowana właściwie na gotowo, ale coś czuję, że brak jej ostatniego szlifu.
Prędzej czy później będzie ewoluować.

 

W tym czasie cztery lawendowe maluchy w ogrodzie zaczęły przekwitać. Szybkie cięcie, szybkie wicie i mam wianuszek. Marzyły mi się takie dwa małe wiszące na ramie łóżka. Wyszedł jeden, byle jaki i na dodatek się osypuje, oczywiście na łóżko się nie nadaje,

ale jest i wisi gdzieś tam sobie w domu. Jedyna wartość to zapach... niezwykły.

 

Czas wspólnych wakacji szybko mija niestety. W ogóle czas pędzi jak szalony. Jedyne co może go jakoś zatrzymać to chyba kalendarz. I to też na krótko.

Dziewczyny koniecznie chciały poznać tajniki powstawania moich wiecznych kalendarzy.

Podziałyśmy w papierkach i tym samym mam kolejną wersję.

 

I na koniec ostatnia z prac i kolejna grupowa. 

Pozornie nic specjalnego, ale dla nas ma olbrzymią wartość dodaną.

Symbolizuje naszą przyjaźń i miłość...

do siebie, do wspólnych pasji, do miejsca, które nas połączyło.

Kłódka zdekupażowana i zawieszona na opolskim Moście Groszowym,

zwanym Mostkiem Zielonym (niczym moja niebieska Mazda ;-) ), lub też

Mostem Zakochanych tudzież Mostem Miłości (i tę wersję lubię najbardziej).

Każda z nas miała swój wkład w powstanie tejże. A powstawała niemalże ekspresowo.

Kluczyk do niej utonął na dnie kanału Młynówki.

 

Byłam sprawdzić czy wciąż wisi... wisi :)

I niech tak będzie po wsze czasy, bo nie wyobrażam sobie życia bez Was -

Kejti, Marzena i wszystkie kochane siostry z forum decoupage24.pl

Całuski, Wasza hogis :-*